06.02.2023 – 04.17
KIYAMET KOPTU
Toz bulutu..
Yatakta otururken hatırlıyorum kendimi şoka girdim, ne olduğunu
anlayamadım ve sonra Ali’nin bağırışı: ‘Lalin’i al çık evden’.
Tam evden çıkarken bamm!! En vurucu anı depremin..
Kapının önünde yakalandık. Ayağını atsan dışarıdasın ama ayakta
bile duramıyorsun.
Lalin kucağımda ben yerde Ali üstümüze kapanmış bir şekilde. Annem ve
babam yukarıda. Hiç bitmeyecek sandım bir ara..
Dışarı da hiç durmayan yağmur, dondurucu soğuk… pijamalarımızla nefes
nefese sokağa attık kendimizi.
Lalin’in üstünde ince bir tulum : çorap yok, emzik yok.
Dışarısı mahşer yeri. Başımıza gelenin ne olduğunu anlamaya çalışıyoruz.
Her yerin yıkıldığı haberi, sevdiklerimize ulaşma çabamız, çekmeyen telefonlar,
bitmeyen o sallantı..
Yıkılan koca bir şehir ve sıradan bir şehir değil. Sıra dışı bir şehir. Evsiz kalan
aileler, elleriyle enkaz kazan insanlar, ölümün soğuk yüzü, umutsuz bakışlar,
annesiz kalan evlatlar, evlatsız kalan anne babaları ve daha niceleri..
Unutmayacağım ne o anı ne o geceyi ne bizden aldıklarını ne de bize geri
verdiklerini…
Zelal Aytin GÜNGÖR
Yoruma kapalı.