Page 87 - Moda Dergisi - Kasım 2022

Benim çocukluğumda kavga da bile söylenmeyecek sözler vardı. Şimdi o sözler
TAHAMMÜLSÜZLÜK ilk sırada dökülüyor insanların ağzından. Eskiden gururlu insan tanımı vardı,

özür dilemekte büyüklüktü. Peki ya şimdi? Legoya dönen egolar var insanların

üstünde.

Hepimiz yaşadığımız hayatı, etrafımızda ki insanları değiştirmeye çalışırken;

hiç aynaya bakıp ta kendimizle yüzleşmiyoruz. Belki de egolarımızı bir kenara

Zelal Aytin GÜNGÖR bırakıp, biraz da sabır eklesek üstüne kimsenin değişmesine gerek kalmayacak.
Evet ben de uzun bir süredir tahammülsüz biri olmaya başladım.

Ülke olarak kültürümüzden çok uzaklaşıp ta ne kadar tahammülsüz
Sonra neden ben deliriyorum ki dedim. Bu yaştan sonra kimi neden
bir toplum haline dönüştük. Yazarken bile insanın içini bunaltan değiştireceğim ki? Hem hayatımda ki gerçek değerleri ne kadar ki? En ufacık
bir kelime. Güzel bir gülümsemeyle günaydın demeden başlanan ayrıntıları felç geçirene kadar düşünen ben, şimdilerde hayatta asla tahammül

günlerin bütün günümüzü olumsuz etkilediğini hiç düşündünüz edemediğim nankörlükleri bile affediyorum. Kimsenin de özür dilemesine

mü? Kimse kimsenin aynası olmuyor ve işin kötüsü gerekte gerek kalmıyor. Aslında bu onlara değil kendime yaptığım bir iyilik. Daha az

duymuyor başkası varken! sinirlenip, daha çok mutlu olmayı öğreniyorum.

Lalin bana sadece anneliği öğretmiyor. Tahammülü, sabrı, kendini törpülemeyi

ve belki de daha iyi biri olmayı.

Ve bugünlerde Sabahattin Ali’nin hayatı özetlediği gibi yaşıyorum:

‘‘Tahammül sınırım çoktan aşıldığından beri insanlarla daha az görüşmeye,
hislerimi açmamaya ve tuğla tuğla duvar örmeye başladım. Beni sıkıntıya

sokacak insanları ve durumları elimin tersiyle ittim, pişman değilim.’’

87