Page 53 - Moda Dergi - Mart 2024 Sayısı

‘Bakmamaya çalıştım çünkü göz

göze gelsek ağlardım. Ağlamadım,
bağırmadım, isyan etmedim. Kabul

ettim. Bizim çocuklarımızın da imtihanı

bu dedim. Bir gece bile nasıl ayrı
kalacağım Lalinden derken tam 6 gün

ayrı kaldım. Taburcu olabilirdim ama

minik oğlumuzu tek başına hastane de
bırakmaya Alinin de benimde gönlümüz

el vermedi.

Yine güçlü olmak düşmüştü payımıza.
İçim acıyor diyemedim, bende dikişlerim çok acıyor dedim. Her

seferinde insanın acıya tepki verişi farklı olurmuş: bu sefer işte

hiç susmadan konuştum. İçim kan ağlıyordu ama etrafımda
ki herkes güldüğüme şahit oldu. İşte benim çocuklarımda

yoğun bakım seviyorlar dedim dalga geçtim, ama o an inşallah

hemşireler kucaklarına alıp, anne sıcaklığı veriyorlardır diye

geçiriyordum içimden, kimseye söylemedim.

Gözlerimin taa içine içine bakıp, içlerinin yandığını hissettiklerim

ve biran olsun yalnız bırakmayanlar, hakkınız nasıl ödenir
bilmiyorum. Annem; bu hayatta ne yaparsam yapayım, hep eksik

kalır senin için. Senin dışında kimseye emanet edemezdim Lalini.

Heval ve Ece; fır döndüler etrafımda, ağzımın içine bakıyorlardı
acaba bir şey ister miyim diye. Beril ve Bade; düşünmeme fırsat

vermemek için sürekli oyalıyorlardı beni. Selen; kimse ağladığını

görmedi belki ama ben gördüm. Ali ise sürekli bu bir imtihan
geçecek, bizim çocuklarımız çok güçlü, her şey çok güzel olacak

diye tekrarlıyordu. Adını yazmayı unuttuğum sürekli arayan

mesafelerin engel olmadığını bana tekrar hatırlatan uzaklardaki

yakınlarım ve hastaneye gelip beni hiç yalnız bırakmayan güzel
dostlarım: iyi ki vardınız ve iyi ki hayatımdasınız.

‘‘‘Bazen kendi alnımdan öpüp helal sana iyi dayandın be’’ demek

istiyorum.’
İnanır mısınız bütün bunlar yaşanırken ben yine delirmedim:)